نمی‌دانم چه طور این همه سال دوام آوردم
حرف‌های مردی که پس از ۳۰ سال کار در بانک تصمیم گرفت نقاش شود
نمایشگاه نقاشی‌های شهریار صمصام، نقاش خودآموخته‌ای که بعد از بازنشستگی به طور جدی نقاشی را آغاز کرده و می‌خواهد با نقاشی‌هایش به مخاطبان انرژی مثبت بدهد، تا آخر این هفته در گالری آپادانای اصفهان برپاست.
شهریار صمصام، نقاش خودآموخته‌ای است که بعد از بازنشستگی تصمیم گرفته نقاش بشود. تاکید می‌کند که در تمام سی سال کارش در بانک هم همیشه نقاشی می‌کشیده و می‌گوید: «وای ریاضی و حساب. اصلاً با روحیه من سازگار نبود. نمی‌دانم چه طوری این همه سال دوام آوردم!»
صمصام با اشاره به کارش در بانک می‌گوید: «من فکر می‌کردم بالاخره یک مرد باید روزی 8 ساعت کار کند. من هم به عنوان ریاضت این کار را می‌کردم. برای گردش امورات خانواده و اینها مجبور بودم یک کاری بکنم دیگر. بانک هم آن زمان که من شروع کردم، کار شیکی بود.»
صمصام نقاشی را با کپی کردن تصاویر والت دیسنی شروع کرده. تصاویر را با کاغذ کپی روی مقوا می‌کشیده و بعد رنگ‌شان می‌کرده. بعد کم‌کم به سمت مینیاتور رفته؛ مینیاتورهایی که با کاغذ کاربن کپی می‌شدند و بعد، رنگ. تذهیب هم در این روند کپی کردن‌ها بوده تا رسیده به نقاشی‌های انتزاعی؛ نقاشی‌هایی که دو مجموعه‌شان حالا در چهارمین نمایشگاهش به نمایش گذاشته شده‌اند.
آن کپی‌کردن‌ها حالا تبدیل شده‌اند به نقاشی‌های انتزاعی پر از رنگ و با رد تاش‌های سریع قلم. خودش می‌گوید: «الان فقط خاطراتم را نقاشی می‌کنم. مثلاً اگر شما بنشینید اینجا و بخواهید که من پرتره‌تان را بکشم، نمی‌توانم. در این نمایشگاه هم خاطرات من را می‌بینید؛ تصاویری که من از کودکی‌ام در خاطره دارم.»
ژیلا منانی، مدیر گالری آپادانا عبارت «خام گوارا» را برای نقاشی‌های صمصام به کار می‌برد و معتقد است با این که کارها از نظر تکنیک بی‌نقص نیستند، اما بسیار خوب و دوست‌داشتنی‌اند. مینو ایران‌پور، تحصیلکرده لیسانس نقاشی و فوق لیسانس پژوهش هنر، در کارها سایه روشن‌های قوی و عمق خوب می‌بیند و «خلسگی رنگ‌ها»یشان را دوست دارد.
شهریار صمصام، دو سال پیش مجموعه‌ای از کارهایش را برای نقد و بررسی به انجمن نقاشان اصفهان برده و حالا عضو این انجمن است.
خودش در این باره می‌گوید: «من رفتم انجمن نقاشان اصفهان، برای جلسه نقد کارهایم. 30 نفر از نقاشان نشسته بودند. خیلی به من محبت کردند. گفتم چه نقدی در مورد کارها دارید؟ گفتند هیچ نقدی نداریم. ادامه بده. گفتم خب من از شما یک سوال دارم. به من بگویید وقتی از من می‌پرسند سبک کارت چیست، چه بگویم؟ من که این اسم‌ها را بلد نیستم. گفتند: هر چه دلت خواست بگو. بگو صمصامیسم! من هم از آن به بعد به شوخی می‌گویم صمصامیسم».
مهمترین ویژگی نقاشی‌های صمصام، «شادی» است. خودش هم تاکید می‌کند که می‌خواهد با نقاشی‌هایش به بیننده انرژی مثبت و شادی منتقل کند. برای همین، اگر هر کدام از تابلوهایش از دایره شاد بودن خارج شوند، رنگ سفید رویشان می‌زند و نقشی دیگر.
صمصام، بعد از بازنشستگی به دنبال موسیقی و شعر هم رفته اما بعد دوباره به نقاشی برگشته. خودش می‌گوید: «یک مدتی دف می‌زدم. بعد دیدم نه! نقاشی را بیشتر دوست دارم. یک مدت هم شعر می‌گفتم. بعد دیدم نه! نقاشی را بیشتر دوست دارم. بعد به خودم گفتم بگذار این کار را به یک جایی برسانم تا این که انرژی‌ام را تقسیم کنم بین کارهای مختلف»
در نمایشگاه اخیر نقاشی‌های رنگ و روغن شهریار صمصام را می‌بینیم اما خودش تاکید می‌کند که از ابزارهای مختلفی استفاده می‌کند و ادامه می‌دهد: «.اخیراً دیجیتال کار می‌کنم. دیجیتال‌هایم را باید ببینید! خوب شده‌اند. 15 سال پیش کار دیجیتال را شروع کردم. در محیط کارل درا کار می‌کنم. شاید یک نمایشگاه دیجیتال هم بگذارم.»
صمصام عاشق نقاشی است. این را وقتی با شور و حرارتِ یک پسربچه دوازده ساله درباره تابلوهایش صحبت می‌کند، به وضوح می‌بینید. خودش می‌گوید: «کلاً هیچ کاری را توی دنیا بیشتر از نقاشی دوست ندارم. از صبح تا شب حاضرم نقاشی بکشم تا بدنم خسته شود. پایم درد بگیرد. دستم دیگر کار نکند!»
