روزنامه شرق
زمان انتشار: دوشنبه سوم خرداد ماه 1390
آدرس: روزنامه شرق، لینک مطلب، صفحه 12، شماره 1253
گزارشی از کنسرت آدام جورج در اصفهان
با بال‌های موسیقی، فراتر از همه‌ی محدودیت‌ها پرواز می‌کنم
از نقاشی‌های واژگون تا اجراهای حیرت‌انگیز
نقاشی‌هایش را برعکس می‌کشید. پدر و مادر نگران «آدام» از دکتر کمک گرفتند. دکتر تشخیص داد که پسربچه، مشکلی دارد اما این که این مشکل چیست، معلوم نشد. پدر، خودش دست به کار شد. آدام را زیر نظر گرفت. یک روز، رو به روی پسرش نشست و از او خواست یک خانه نقاشی کند. همانطور که خانه کم کم شکل می‌گرفت، پدر فهمید اگر چه آدام خانه را برعکس کشیده اما قادر است که آن را درست ببیند و این یعنی آدام هر چیزی را طوری می‌کشد که مخاطب، آن را در بهترین حالت ببیند.
و حالا چند سال بعد، من اینجا در اصفهان از نزدیک شاهد دید متفاوتِ
پسربچه‌ی آن روزها و پیانیست نابغه‌ی این روزها هستم. نه تنها من، که همه‌ی
کسانی که یکشنبه، 25ام اردیبهشت ماه 1390 به هنرسرای خورشید آمده بودند تا
تک نوازی آدام جورج (Adam Gyorgy) را ببینند، تحت تاثیر هنر و اخلاق این
پیانیست مجارستانی قرار گرفته‌اند.
نور سالن کم می‌شود. صندلی‌ها پر هستند. آدام روی صندلی‌اش می‌نشیند و کنسرت تکنوازی پیانوی یکی از بهترین نوازندگان لیست در دنیا، آغاز می‌شود. سالن در سکوت فرو رفته. چشم دوخته‌ایم به نیم‌رخ، دست‌ها و پاهای پیانیست جوان مجارستانی که با یک زبان مشترک با ما صحبت می‌کند. گاهی خطوط چهره‌اش آرام است. چشم‌ها بسته. گاهی لبخند می‌زند و گاهی می‌شود شور و شوق و سبکی را در نیم‌رخ روشنش حس کرد. حرکت دست‌ها تند می‌شود. بعد آهسته. بازی دست و دست‌ها هم دیدنی است. سالن تمام مدت در سکوت فرو رفته، صدای نفس‌ها، گاهی چند سرفه‌ی خیلی کوتاه و صدای تشویق حضار.
آدام دست‌هایش را از روی پیانو بلند می‌کند، می‌ایستند، تعظیم می‌کند و در میان تشویق‌های حضار از صحنه خارج می‌شود. اما مسئولان دوباره از او می‌خواهند که بیاید و قطعه‌ی دیگری را هم به عنوان حسن ختام بنوازد. خانم کنار دستی می‌گوید:«کاش آهنگ 1990ش را بزنه». این آهنگ آخر به احترام کشورش است. دوباره دست‌ها و موسیقی و لبخند. تمام می‌شود. آدام از سن پایین می‌آید از وسط سالن تا آخر در میان مخاطبان مشتاق به بیرون از سالن می‌رود.
ماراتن اجرا، ماراتن عکس و امضا
سفیر مجارستان، دکتر جورج بوستین، جلوی سالن ایستاده. خوش‌برخورد و خوشحال است. می‌گوید:« آدام یک هنرمند متفاوت است. البته مجارستان پیانیست‌های حرفه‌ای زیادی دارد اما آدام یکی از بهترین‌ها و آینده‌دارترین پیانیست‌های ماست. و روشن بود که او می‌تواند بهترین نماینده‌ی کشورش برای اجرای برنامه در ایران به مناسبت دویستمین سالگرد پیانیست بزرگ مجارستانی، فرانتس لیست، باشد. این که او توانست فرصت آمدن به ایران را پیدا کند برای ما یک هدیه‌ی ارزنده بود. از طرفی، این اولین سفر یک هنرمند برجسته‌ی مجارستانی یا اجازه بدهید بگویم اروپایی، به ایران در چندین سال گذشته است. خوشحالم که دوستداران موسیقی در ایران هم توانستند از موسیقی کلاسیک اروپایی لذت ببرند.
«منوچهر شیخ صراف» نی‌نواز است. تحت تاثیر اجرای خوب جورج قرار گرفته و از تکنیک بالا و سرعت حرکات انگشتان آدام تعریف می‌کند. 15 دقیقه‌ای از تمام شدن کنسرت گذشته. از سالن خارج می‌شوم. نیمی از جمعیت هنوز جلوی درب اصلی هستند. آدام، بیرون میان جمعیت است. عکس و امضا و گفت و گو با مخاطبان را دوست دارد این را می‌توانی از لبخندها و ارتباط گرمش با مخاطبان، بفهمی.
چند قدم دورتر از جمعیتی که دور آدام حلقه زده‌اند، دو مرد جوان مشغول
رد و بدل کردن عکس‌هایی هستند که چند لحظه پیش با پیانیست محبوب گرفته‌اند.
گیتار می‌زنند. یکی‌شان تدریس هم می‌کند. می‌گوید:« اصلاً فکر می‌کردم
خواب می‌بینم. عالی بود. هم اجرایش عالی بود هم اخلاقش. نگاه کنید بعد از
یک ساعت و نیم اجرا، آمده ایستاده اینجا و دارد با مردم عکس می‌گیرد. بعضی
از هنرمندان ما بهتره نحوه‌ی ارتباط با مخاطبان را از این پیانیست یاد
بگیرند. دیدن این کنسرت برای من پر از تجربه بود.»
به مرد جوان دیگر، می‌گوید:« به نظرم یک نکته‌ی خوب هم این بود که مخاطبان تقریباً حرفه‌ای بودند.» می‌گوید:« البته نسبتاً همین طور بود ولی باز هم تشویق‌های بی‌جاشون به نظرم تمرکز هنرمند را به هم زد. ببینید، در یک اجرای 1.5 ساعته، فقط یک یا دو بار باید مخاطبان دست بزنند و تشویق کنند آن هم فقط وقتی که خود هنرمند دستش را از روی پیانو بردارد، بایستد و تعظیم کند.»
آقای مسئولی کنار در ایستاده و منتظر است کمی اطراف آدام خلوت شود. می‌گوید:« خوشش نمی‌آید بگوییم بیا استراحت کن. دیشب آوردیمش داخل و از مردم خواستیم اجازه بدهند استراحت کند، خودش ناراحت شد.» بالاخره می‌آید و 5 دقیقه‌ای داخل اتاق می‌نشیند. آماده می‌شوند که بروند. از پشت در شیشه‌ای می‌بیند که هنوز حدود 20 نفر بیرون ایستاده‌اند. می‌رود بیرون. باهمه‌شان حرف می‌زند. عکس می‌گیرند. امضا می‌دهد. و موقع رفتن که می‌شود، پسران و دختران جوان برایش دست می‌زنند و خداحافطی می‌کنند. پسر جوانی می‌گوید:«کی اینجا انگلیسی بلده؟ ازش بپرسین تمرین درست چه طوریه؟».
دیواری بین موسیقی کلاسیک و پاپ نیست
کنسرت تکنوازی پیانو آدام جورج را هنرسرای خورشید با همکاری سفارت جمهوری مجارستان در تهران تدارک دیده‌اند. اجرا ساعت 8:30 آغاز می‌شود. 7:30 که می‌رسیم، آدام در سالن مشغول تمرین است. با آقای ایزدخواستی، مدیر هنرسرا، صحبت می‌کنم تا زمان استراحت آدام می‌رسد. این چند دقیقه فرصت خوبی است برای یک گفت و گوی کوتاه با یکی از بهترین نوازندگان لیست در دنیا.
- در تهران اجرا داشتید. مستر کلاس و رسیتال پیانو برگزار کردید و دیشب هم اولین اجرای‌تان در اصفهان بود. تجربه‌ی این اجراها و آموزش‌ها چه طور بودند؟
هم در اصفهان و هم در تهران سالن‌ها کاملاً پر بودند. تشویق‌ها و واکنش مخاطبان هم خیلی گرم و با علاقه بود. فکر می‌کنم که زبان موسیقی واقعاً جواب می‌دهد و ما می‌توانیم با زبان موسیقی، با دیگران ارتباط برقرار کنیم. به نظرم شما پیانیست‌های جوان با استعداد و فوق‌العاده‌ای دارید. دیدن آنها و دیدن این که چه قدر آنها به موسیقی کلاسیک علاقمندند، خیلی خوب بود. من در مورد موسیقی محلی و موسیقی پارسی اطلاعاتی به دست آوردم. امروز هم با آقای سعید مزدک در این جا هم‌نوازی داشتیم. او تار نواخت و من پیانو. این تجربه‌ی فوق‌العاده‌ای بود. بنابراین فقط آنها چیزی از من یاد نگرفتند، من هم چیزهای زیادی از اینجا یاد گرفتم. من فکر می‌کنم نکته‌ی مهم، ارتباط دو سویه است و یادگیری. این یادگیری خود زندگی است و من همیشه سعی می‌کنم که چیزهای جدید یاد بگیرم.
از سال 2004 در کشورهای مختلف اروپایی و آسیای جنوب شرقی، کنسرت داشتید. مخاطبان در این کشورها چه تفاوت‌هایی با هم دارند؟
در واقع، اختلافی وجود ندارد. من فکر می‌کنم تفاوتی نیست چون موسیقی یک زبان مشترک است. ما نباید به اختلاف‌ها توجه کنیم. در اصل ما باید بر شباهت‌ها تمرکز کنیم. برای من، این یک فرصت ویژه بود که به کشورهای مختلف بروم، با یک زبان مشترک با مخاطبان صحبت کنم و با فرهنگ‌های مختلف آشنا شوم. خیلی دوست دارم که در هر کشوری اجرا داشته باشم. وقتی برای حضور در ایران دعوت شدم، خیلی خوشحال شدم. امسال ما دویستمین سال تولد «فرانس لیست» را جشن می‌گیریم و این یک فرصت فوق العاده است که موسیقی او در سراسر جهان نواخته شود و به گوش جهانیان برسد. من خوشبخت بودم که توانستم به اینجا بیایم، فرهنگ شما را تجربه کنم و موسیقی لیست را برایتان بنوازم.
جایی گفته بودید، خیلی‌ها می‌گویند باید دیوار بین موسیقی کلاسیک و پاپ را برداریم. در حالی که اصلاً دیواری بین این دو نیست. چرا معتقدید دیواری نیست؟!
شما باید کنسرت امشب را ببینید تا منظورم را بفهمید. من با ملودی‌های پاپ شروع می‌کنم. بعد موسیقی کلاسیک می‌نوازم. ولی تفاوتی بینشان نیست. شما فقط موسیقی گوش می‌کنید. موسیقی که از یک نقطه، آغاز و در یک نقطه هم تمام می‌شود. تفاوت و یا دیواری حس نمی‌کنید.
از پیانیست عجوبه‌ی قرن نوزدهم تا ستاره‌ی در حال صعود قرن بیست و یکم
بهانه‌ی دور جدید کنسرت‌های آدام جورج، دویستمین سالگرد تولد فرانس لیست
(Ferenc Liszt) است. لیست در مجارستان به دنیا آمد. وقتی پدرش، آدام لیست،
نبوغ او را در نواختن پیانو فهمید، پاریس، پایتخت هنری جهان، را برای اقامت
فرزندش انتخاب کرد و او به موسیقیدان و پیانیست عجوبه‌ای تبدیل شد. لیست
را، ارتباط دهنده‌ی مکتب هنری رومانتیک قدیم و مکتب رومانتیک جدید
می‌دانند. میراثی که از لیست باقی مانده 4 هزار قطعه از قطعات پیانو گرفته
تا ارکسترهای بزرگ و موسیقی کلیسا است.
و اما آدام جورج... وقتی 12 سالش بود به عنوان یک شگفتی در کنسرواتوار بلابارتوک (Bela Bartok ) پذیرفته شد. در سال 1998، برنده‌ی جایزه‌ی ملی رقابت‌های پیانو شد. دو سال بعد، در 18 سالگی، جایزه‌ی پیانیست‌های مجارستانی را کسب کرد.
شش سال در آکادمی موسیقی فرانس لیست در بوداپست تحصیل کرد و حالا در مقطع دکترا در همین آکادمی مشغول به تحصیل است. سال 2002 سالی بود که جایزه‌ی موسیقی کلاسیک وین (Wiener-Klassik-Preis) به آدام جورج داده شد. در 2003 جایزه‌ی ویژه‌ی رقابت‌های بین‌المللی پیانوی سان‌رمو را دریافت کرد. و سپس در سال 2004 او تمام جوایز (جایزه‌ی اول، جایزه‌ی بهترین و جایزه‌ی ویژه) اولین جشنواره‌ی بین‌المللی پیانوی شوپن در بوداپست را از آن خود کرد. در همان سال شبکه خبری سی‌ان‌ان، آدام جورج را به عنوان یک ستاره‌ی درحال صعود (rising star) معرفی کرد. در سال 2005 آدام به انجمن هنرمندان استین‌وی دعوت شد و نام او را در لیست برترین پیانیست‌های تمام دوران قرار دادند.
حالا او آکادمی‌ای با نام خودش راه‌اندازی کرده و از دو سال پیش بورسیه‌ای برای جوانان پیانیست بااستعداد از فرهنگ‌ها و کشورهای مختلف، ارائه می‌کند. از طرفی، بنیاد آدام جورج در نیویورک هم موسسه‌ای است برای حمایت از هنرمندان جوان.
در بیوگرافی آدام در سایت شخصی‌اش نوشته‌اند:« او با بال‌های موسیقی
فراتر از همه‌ی محدودیت‌ها پرواز می‌کند و تنها آرزویش این است که مخاطبانش
را هم در این پرواز با خود همراه کند.»
